მთის ბუმბერაზ პოეტს, ვაჟა-ფშაველას თურმე მთელი ცხოვრება დედის დაკარგვის ეშინოდა. ეს შიში დედის გარდაცვალების შემდეგაც გაგრძელდა.
ვაჟა-ფშაველას მეზობელი ქალის მონაყოლი:
დიდი ვაჟკაცი იყო ვაჟა - მონადირე, გაუტეხელი, ჩხუბშიც პირველი. ერთ რამეს დავუკვირდი. ხეზე არ ადიოდა. გამიკვირდა და ვკითხე:
- ვაჟავ, ამ ვაშლს რომ სხვებს ეძახი და აკრეფინებ, შენ რატომ არ ადიხარ?
- ბალღობაში სულ მაღალ ხეებს მოვევლებოდი კენწეროში, ჩიტის ბუდეებს ვეძებდით, თავიც მოგვქონდა ბიჭობით. დედას შეატყობინეს ერთხელაც - შენი ლუკა კლდის პირას მდგარ ხეზედაა კენწეროზედ ასულიო.
გულგახეთქილი მოჰქანდა, გზაში მანდილი მოუხდია, იმის ფრიალით. ხის ძირზედ დაიჩოქა და დედის სიცოცხლევ, ფრთხილად ჩამოდიო, ტკბილად მევედრებოდა. ჩამოვედი. ჩამიხუტა. მკოცნა. მერე მითხრა:
- შვილო, შენ რომ ხეზედ ახვალ, იცოდე, იმავ წამს დედა მოგიკვდება!
- აი, ხომ წლები გავიდა, დედა სადღა მყავს, მაგრამ მე ხეზედ ასვლას რომ დავაპირებ, მუხლები მიკანკალებს. სულ დედის დაკარგვის მეშინია...
იხილეთ ასევე:
10 ლექსი დედაზე - ასწავლეთ პატარებს 3 მარტისთვის
გამოცანები პატარებისთვის - „თუ დედიკო აქლემი მყავს, მაშინ მე რა მქვია?“
